Gdy pierwsza kadencja urzędującego prezydenta dobiegała końca, republikanie zastanawiali się, czy wystawić go w kolejnych wyborach, z uwagi na stan zdrowia[1]. Eisenhower chciał ubiegać się o reelekcję i na konwencji Partii Republikańskiej, odbywającej się w sierpniu 1956 w San Francisco, otrzymał nominację poprzez aklamację w pierwszym głosowaniu[2]. Kandydatem na wiceprezydenta został ponownie Richard Nixon[2]. Głównym kontrkandydatem Eisenhowera został Adlai Stevenson, który ponownie uzyskał nominację Partii Demokratycznej[2]. W kampanii wyborczej Stevenson postanowił nie eksponować swojej wiedzy i umiejętności oratorskich, by pozyskać głosy wyborców z klasy średniej[3]. Olbrzymia popularność republikańskiego prezydenta, połączona z wybuchem kryzysu sueskiego i powstania na Węgrzech, przyczyniły się do zwycięstwa Eisenhowera[3].
Głosowanie powszechne odbyło się 6 listopada 1956[4]. Eisenhower uzyskał 57,4% poparcia, wobec 42% dla Stevensona[4]. Ponadto, około 410 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[4]. Frekwencja wyniosła 59,3%[5]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Eisenhower uzyskał 457 głosów, przy wymaganej większości 266 głosów[6]. Na Stevensona zagłosowało 73 elektorów[6]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Nixon, uzyskując 457 głosy, wobec 73 dla Estesa Kefauvera[6]. Wiarołomny elektor z Alabamy zagłosował na Waltera Jonesa w głosowaniu prezydenckim i na Hermana Talmadge’a w głosowaniu wiceprezydenckim[6].
Adlai Stevenson
Estes Kefauver
.jpg)
Dwight Eisenhower
Richard Nixon
.jpg)
